İşçi sınıfının mücadele günü olan 1 Mayıs’ta yine milyonlarca emekçi, 1986 yılından bu yana olduğu gibi demokrasi, barış ve özgürlük talepleriyle alanları dolduracaklar.
Her yıl olduğu gibi, 2004 yılında da emekçiler birçok sorunla karşı karşıya bulunmaktadır. Dünya nüfusunun büyük bir çoğunluğu günde 2 dolardan az parayla yaşamak için uğraş vermektedir. Sosyal güvenlik, büyük bir çoğunluk için artık bir lüks haline gelmiştir. İşsizlik tüm can yakıcılığıyla herkesin önünde bir tehdit olarak varlığını sürdürmektedir. ILO raporlarına göre dünya üzerinde işsizlik oranı 180 milyonu aşmış durumdadır. Birleşmiş Milletler önümüzdeki on yıl içinde işsizliği yarı yarıya azaltmak için en az 1 milyar iş yaratılması gerektiğini ifade etmektedir. Birçok ülkede çocuk eğitimi sorunu devam etmekte, 100 milyonun üzerinde çocuk işçi çalıştırılmaktadır.
Ülkemizde de 2004 yılı emekçiler için çok daha ağır koşullarda geçti. Borç batağına saplanmış olan ülkemiz IMF ve Dünya Bankası’nın belirlediği politikalarla yönetiliyor. Eğitimden sağlığa, sosyal güvenlikten istihdama tüm alanlarda sosyal devletin daha da küçültülmesi amaçlanıyor. Grevler erteleniyor, özgür toplu pazarlık fiilen ortadan kaldırılıyor.
Hükümet yasal yetkilerini çalışanların haklarını ortadan kaldıracak biçimde kullanıyor. Ülkemiz yasalarında, sendikal haklarla ve çalışma yaşamıyla ilgili uluslar arası kurallar ve Avrupa Birliği’nin hak ve özgürlükleri genişleten düzenlemeleri ile ilgili değişiklikler bir an önce gerçekleştirilmelidir. Ancak bunun yerine, Şişe-Cam ve Lastik işkollarındaki grev ertelemelerinde olduğu gibi, hükümet, kendisine yasalarda tanınan yetkileri, işverenlerin istekleri doğrultusunda tek yanlı olarak kullanıyor.
Dünyada ise 2004 yılında yine savaşlar devam etmektedir. Dünyanın dört bir yanında savaşlar, işgaller sürmektedir. Irak’ta her gün siviller, masum çocuklar, kadınlar öldürülmektedir.
Bu bizlerin hayal ettiği, özlemini kurduğu, mücadelesini verdiği dünya değil. Bizler, yoksulluktan, ayrımcılıktan ve adaletsizlikten , savaş tehdidi ve baskıdan kurtulmuş bir dünya istiyoruz.
Kadınlara karşı ayrımcılığın, dayağın, tacizin, tecavüzün, töre cinayetlerinin son bulmasını istiyoruz.
Çocukların makine başlarında değil, okul sıralarında olmasını, daha iyi eğitilmelerini, daha iyi beslenmelerini istiyoruz. Çocukların savaşlarla büyümesini istemiyoruz.
Dünyada yoksulluğun ortadan kalktığı, herkesin çalışma olanağı bulabildiği onurlu bir yaşam sürdürebildiği bir dünya arzu ediyoruz.
Eşitlik istiyoruz. Irk, din, politik görüş, cinsiyet, sağlık ve yaş nedenleriyle ayrımcılığın olmadığı bir dünya istiyoruz.
Sömürünün olmadığı, demokratik anlayışın hayatın her alanında hissedildiği, düşüncenin ve insanın özgür olduğu, silahların sustuğu, halkın yönettiği bir ülke istiyoruz.
Sendikal haklarımızın tanındığı ve güvenceye alındığı, işgüvencesinin olduğu, sosyal güvenlik, eğitim, sağlık gibi sosyal haklarımızın sosyal devlet ilkeleriyle bağdaşır bir şekilde korunduğu ve geliştirildiği bir ülke istiyoruz.
Bizler meydanlarda bu taleplerimizi haykırmak için varolacağız.
Yarın meydanlarda “IMF’nin kurallarının değil halkın yararının gözetildiği bağımsız bir ülke istiyoruz” diye haykıracağız.
Yarın meydanlarda “İş güvencesi” diye, “Demokratikleşme” diye, “Adalet” diye, “Düşünce özgürlüğü” diye, “Yoksulluğa hayır” diye, “İşkenceye hayır” diye, “Demokratik bir anayasa” diye… haykıracağız.
Mücadelemiz sonuç verene, sesimiz duyulana kadar haykırmaya devam edeceğiz.
Yaşasın 1 Mayıs,
Yaşasın Birlik, Mücadele ve Dayanışma günümüz.
|
