Sendikamız Kocaeli Sosyal Tesisi’nin açılışıyla ilgili olarak Demokrat Kocaeli Gazetesinde Metin Eroğlu imzasıyla yayınlanan başyazı.
Demokrat Kocaeli Gazetesi, Metin Eroğlu, 21 Mayıs 2012
Bu Sevgi Kolay Kazanılmıyor
Bakınca sıradan biri.
Yüzü güleç, biraz da mütevazı...
Başka özelliği yok, hepsi o kadar.
İlimizdeki fabrikalarda çalışan 4 bin lastik işçisinin ona yönelik sevgisini, ilgisini, hayranlığını görünce merak ediyor insan...
Bunu hak etmek için ne yaptı diye.
Mutlaka bir nedeni olmalı.
Lastik-İş Sendikası Genel Başkanı Abdullah Karacan, çıktığı kürsüden yapacağı yeni hizmetleri anlatırken, yaptıklarını gözümün önünden getirmeye çalıştım.
Diğerleriyle kıyaslayarak...
Temelini aradım o sevginin.
Yaklaşık 11 yıldan beri oturduğu koltuğu bırakın ele geçirmek isteyen herhangi birini, kimse göz koymaya bile cesaret edemediğine göre...
Bir büyüsü olmalı!
Fazla geriye gitmeye gerek bile kalmadı, sadece bir kaç hafta öncesine gitmek yetiyor o sevginin nedenini görmek isteyene.
Alkışlamalıyız böylesini.
Örnek göstermeliyiz çevreye.
Yaptığı hizmetlerle övünmektense, yenilerinin sözünü veren, daha büyük hedefler belirleyen ve imkânlarını seferber eden yönetici çok sık çıkmıyor karşımıza.
Çıksa da uzun olmuyor ömrü.
Şımarırdı başkası olsa.
Hele de sendikacıysa...!
Lastik işçisine yeni hedeflerini anlattı, yapacağı yeni hizmetler için vaatlerde bulundu, yeni şeylerin müjdesini verdi çıktığı kürsüden.
Hiç böbürlenmedi bile.
Oldukça mütevazı tavırlarla yapacağı yeni hizmetleri anlatırken, O sıradan adam büyüdükçe büyüdü gözümde konuşurken.
Sanki ben işçiymişim gibi.
Sevgi tezahüratlarıyla birlikte.
Elde ettiği büyük başarılarla övünmek, göğsünü gere gere yaptıklarını anlatmak, işçileri için elde ettiği haklarla gururlanmak hakkı olmasına rağmen.
Ama O anlatmadı hiçbirini.
İşte onu farklı kılan da bu.
Daha bundan bir kaç hafta öncesinde, işçinin alın teri, emeği ve insanca yaşam hakkı için mücadele etmişti işveren karşısında.
Geri adım atmadan...
İşçinin onurunu ezdirmeden...
Tek bir taviz bile vermeden, her şeyi hatta kendi istikbalini bile göze alarak sonuna kadar direndi, kararlı tavrıyla.
Lastik sektöründe çalışan ve sayıları 4 bine ulaşan işçinin insanca yaşayacağı maaş dışında, sosyal haklarını bile almayı başardı işverenden.
Geçici işçilerle birlikte hem de.
Bunu başaramadı diğerleri.
Büyükşehir Belediyesi'nden aldığı 15 dönümlük deniz kenarındaki arazi üzerinde yaptırdığı sosyal tesisin töreninde kürsüye gelirken, hayranlıkla bakanlar başarılarını konuşuyordu O mütevazı adamın arkasından.
Açtığı tesis beş yıldızlı.
Bu da lastik işçisinin ayrıcalığı.
O, hayalimdekilerden farklı.
Güneş Gazetesi'nin sahibi Asil Nadir'den emeğimin karşılığını almak için kılını bile kıpırdatmayan bağlı olduğum sendikada yaşadığım tatsız deneyimin etkisi geçmiş değil hala.
Tam 22 yıl geride kalmasına rağmen.
Karacan, benzemiyor onlara.
Düşündükçe hak verdim işçiye...
Ona yönelik sevgi gösterisine...
İşçi tarafından ayakta alkışlanmak, sevgi dolu tezahüratlar arasında kürsüye çıkmak, alkış tufanı eşliğinde konuşma yapmak, öfkeyle değil, sevgiyle uzanan ellere dokunmak...
Kolay değildir sendikacılıkta.
Herkese nasip olmaz.
Büyük emek, büyük fedakârlık ister.
İnsanın başkaları için kendi özel yaşamından yapacağı özveri, gecesini gündüzüne katacak kadar çaba ve işçinin haklarını savunma konusunda da büyük dik duruş...
O bunları başardı işte.
İşçi sınıfının giderek taşeronlaştığı, müteahhitlerin sömürgesi haline getirildiği, yoksullaştırılarak açlık sınırının altında gelire mahkûm edildiği ülkemizde onlar diğerlerinden çok şanslı.
Karacan gibi bir başkanları olduğu için.
Şapka çıkarılır böylesine.
Yanlış anlaşılmasın, tanışmıyoruz bile.
Toplam 600 bin sigortalı çalışanıyla bir işçi kenti olan ilimizde onlarca sendikacı var kendine özgü tavrı ve tarzı olan.
Sözleşmede çıkarlar ortaya.
Sonra ara ki bulasın.
İşçiyi dağa kaldıran, silahla tehdit eden, lüks araçların sırtında sefa süren, şahsi çıkarı uğruna temsil ettiği işçiyi işverene satan...
Ne ararsan var içlerinde.
Ben Karacan'ı diğer sendikacılardan ayıran özelliklerini düşünürken, O ise kürsüden Vali Topaca ve Büyükşehir Belediye Başkanı Karaosmanoğlu'na sesleniyordu...
Kendisi değil, bütün işçiler için.
"Bana uygun bir yer gösterin, bu kentin en büyük ihtiyacı olan iş hastalıkları ve işçi hastanesini yaptırayım" diye.
İktidar bile bu kentin en büyük ihtiyacı olan işçi ve meslek hastalıkları hastanesini kurmayı başaramadı henüz.
Tören alanındaki işçiler alkışladı tezahüratlarla birlikte, sevgisini göstermek için elleri patlarcasına.
O tebessüm etti sadece.
Söz verdi, hastaneyi yapacak.
|
